W Polsce istnieją dwie „Niebieskie Karty”.

Jedna z nich, to procedura obowiązująca wobec rodziny dotkniętej przemocą.

Procedura „Niebieskie Karty” obejmuje czynności podejmowane i realizowane przez przedstawicieli jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, Policji, oświaty i ochrony zdrowia, w związku z uzasadnionym podejrzeniem zaistnienia przemocy w rodzinie.

Druga Niebieska Karta a dokładnie „Niebieska Karta UE”, to zezwolenie opatrzone napisem „Niebieska Karta UE”, uprawniające posiadacza do pobytu i pracy na terytorium państwa członkowskiego na warunkach określonych w dyrektywie Rady 2009/50/WE z dnia 25 maja 2009 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji (Dz.U.UE L z dnia 18 czerwca 2009 r.).

Zgodnie z dyrektywą zezwolenie opatrzone napisem „Niebieska Karta UE”, uprawnia posiadacza do pobytu i pracy na terytorium państwa członkowskiego w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji.

Dyrektywa ma się przyczynić do zaradzenia problemowi niedoboru pracowników poprzez ułatwienie – w celu umożliwienia zatrudniania pracowników mających wysokie kwalifikacje – przyjmowania i mobilności obywateli państw trzecich przybywających na okres dłuższy niż trzy miesiące, aby uczynić Wspólnotę bardziej atrakcyjną dla takich pracowników z całego świata oraz wesprzeć jej konkurencyjność i wzrost gospodarczy.

Polska realizuje dyrektywę poprzez przepisy ustawy o cudzoziemcach w szczególności dotyczące zezwolenia na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji (Rozdział 3 Działu V ustawy) oraz pewne obowiązki informacyjne.

A na koniec ciekawostka, niebieska karta wcale nie jest niebieska, jest to „zwyczajna” karta pobytu, ale opatrzona adnotację „Niebieska Karta UE”.